توی مدرسه هر وقت معلم از کسی انتقاد میکرد، همه چریکی شروع میکردن درباره طرف چرت و پرت میگفتن و موج بالایی از صدا کلاس رو میگرفت. ولی هدف اصلی بهم ریختن و گرفتن وقت کلاس، مسخره بازی و اینا... بود و قصد تخریب شخصیتی نبود.
یادم میاد یه روز که دبیر اعصاب نداشت شروع کرد از یکی از بچه های شلوغ کلاس انتقاد کردن. ما هم شروع کردیم...
قَنبَری گفت :
آره آقا همه معلم ها میندازنش بیرون !
ابولفضل گفت :
آقا دیروزم دبیر زیست انداختش بیرون.
ولی از نظر من کار درستی نبود چون ممکن بود دید دبیر نسبت به دانش آموز عوض بشه. البته دبیر ها همشون، هیچکدوم از حرف های مارو باور نمیکردن ! دیگه این بازی های مارو شناخته بودن. اما نوبت به من میرسید دیگه هیچکس جرعت نمیکرد با من این کارو بکنه، مگه یکی و دو نفر.
اولای سال تازه وارد مدرسه شده بودم غریب هم بودم، فقط یک نفر از شهر ما اونجا تحصیل میکرد. که باهم رفیق نبودیم. و چون غریب بودم برای خودم برنامه ریختم که شخصیت جدیدی از خودم توی کلاس ارائه کنم!
پارسال بچه ها خیلی اذیتم کردن و کلی بهم خندیدن. تلافی تمام خنده های مدرسه قبلی رو سر این بیچاره ها در آوردم ! اما چطور؟ نه با زور بازو و نه با چیز دیگه ای. با زبون! زدم تو کار حاضر جوابی با بچه های پر رو ! جوری که سر کلاس اگر کسی بهم تیکه مینداخت (که معمولا در حضور معلم این کارارو میکردیم برای گرفتن وقت کلاس! ) دوبرابر بهش تحویل میدادم ! و جالب اینجاست اولای سال همه باهام درگیر میشدن منم غریب، بدتر. وسطای سال فقط به اصطلاح گنده لات های کلاس باهام درگیر بودن. آخرای سال هیچ کس بهم تیکه نمینداخت ! و تا دوسال بعد کسی بهم کاری نداشت در غیر اینصورت ضایع میشد !
البته چون اهل خنده بودم و آدم خشکی نبودم، دوست های زیادی هم پیدا کردم. در نهایت هم این اخلاق مزخرف و زشت رو کنار گذاشتیم و تا ابد با هم به خوبی و خوشی زندگی کردیم...
باور کردی؟ باشه! باور نکن! چون زندگی پر سختی و مشکلاته این تیکه بالا که میگه تا ابد با هم، و به خوبی و خوشی زندگی کردن برای کارتون های خیالیه! جایی تو این دنیا نداره.
- ۹۸/۰۴/۱۴